Herbert Witt vertellt: Bubis Last mit de Grooten
Bubi kreeg all fröh spitz: Erfohrung kann di nümms bipuhlen, de muttst du sülben moken; hauptsächlich mit de Grooten.
Steek Mudder em to’n Bispill morgens all in den witten Matrosenantoch, denn wör dor wat in’n Busch. Entweder käm Besök orrer dat güng eenerwegens hen. De Jux dorbi wör em obers meehrtstens versaut, wieldatt he egolweg Obacht geben müsst op den witten Antoch. Eenerwegens eckte he denn doch an und dat Mallör wör dor: Bubi kreeg wat an de Riestüten.
„Wenn du doch’n Jackvull kriegst,“ dacht Bubi, „denn kannst du di man glieks schietig moken, denn hest du dat achter di und de Jux ward di nich mehr versaut.“
Mit knapp dree Johrn, in’n Sommer 1929, besöchte Bubi tohoopen mit Vadder, Mudder und de beiden ölleren Bröder siene Tante Mieze in Hamborg. Bi de Gelegenheit spazeerten se ok dörch den Eppendörper Park.
Vadder klönte mit Swoger Henry, Mudder wüsst eehre Süster Mieze orrig wat to vertellen und Klaus und Heinz harrn Orders, Bubi an de Hand to nehmen und optopassen, datt de witten Matrosenantöch sauber bleeben.
Dat güng solangen good, bit jüm de Larm vun eenen Kinnerspeelplatz to Ohren käm.
Bubi wull dor hen, Heinz ok, Klaus nich. Forts kreegen de beiden Grooten sick deswegen bannig in de Kladden und Bubi de Gelegenheit uttokniepen. Mang all‘ de Spazeergängers mangdörch, üm Ecken und Hecken rüm suuste he af, jümmers den Larm noh. Bit he endlich mang de Göörn bi de Sandkuhlen, Schocheln, Wüppen und Rutschen ünnerdükern kunn.
Sünnerlich de Rutsche harr Bubi dat andoon.
Gau kreeg he spitz, datt man nich blots op’n Achersteeven, sünnern ok op’n Buuk, vörwarts und trüchors rünnerrüschen kunn, üm denn koppheister in de Sandkuhl to fleegen.
Meist eene viddel Stünn’n toofte Bubi all rüm, as dor eener luuthals sienen Nomen bölkte.
Bubi kunn just noch konstateern, datt sien Matrosenantoch mitdewiel utseeg as’n oolen Kantüffelsack, dor kreeg sien Vadder em all bi’n Kanthoken und reet em hoch.
„Au weih,“ dacht he noch, „nu sett dat fix wat!“ Obers nee ok doch: afknudelt hebbt se Bubi, datt he kuum noch jappen kunn, eener noh’n annern. Se wören je so glücklich, datt de Bengel nich verschütt gohn wör. Dorbi harr Bubi siene Lüüd öberhaupt nich vermisst.
As Bubi dat erste Johr to School güng, dörfte he in de Sommerferien noh Tante Mieze und Unkel Henry „verreisen“. Eegene Kinner harrn de Beiden nich. In jüm eehren Gemüseloden an’n L ehmweg wör Bubi to geern. Dor geef dat sogor Appelsinen und Banonen. Vun sowatt kunnst in Allermoi blots dräumen. De Zitronenbrause ut de Tisektabuddel smeckte ok veel beeter as in Allermoi dat Woter ut de Pump op de Deel.
Und denn stellt jo mol vör: jüm eehr Tante Meier harrn se nich achtern Huus op de Jauchekuhl, nee, dat harrn se binnen in’t Huus.
Een ganz putziges Dings wör dat. As eene groote Schöddel seeg dat ut, op de man sitten kunn. Wenn de Dutt trecht wör, tröck man an’ne Keed und schwupp güng he öber de Kant. Und allns ohne Fleegen!
Bubi dörfte sogor vör den Loden op den breeden Footstieg speelen. Bi de Gelegenheit müsst he ok mol ut de Büx. Een lütt Geschäft, versteiht sick. De Brause wull wedder rut. Wat nu? As in Allermoi achtern Huus an den Swienskoben pinkeln kunn he nich. De Hüüs stünnen alle dicht an dicht und öberhaupt, eenen Swienskoben geef dat hier ok nich. De Idee, dat Tante Meier to besöken käm Bubi nich.
Wenn he in Allermoi versöcht harr, op dat Tante Meier dörch dat Lock to zielen, denn harr he doch glatteweg wedder welk an de Riestüten kreegen. Wat schull he nu blots moken? In siene Not hett Bubi gau neben dat Schaufenster an dat Fallrohr vun de Dackrönnen pinkelt.
Prompt kreeg he welk an de Riestüten. Verstoh mi eener de Grooten.
De Lehmweg wör to de Tied noch’ne ruhige Stroot. Lehm geef dat dor all gornich. He wör veel breeder as de Allermoier Diek und ganz und gor plostert, ok de Footstiegen. Autos geef dat noch nich veele. Af und an keem mol’n Spannwark orrer eene Schottsche Koar vörbi.
Am meisten beindruckt wör Bubi vun de „Elektrische“ (Strootenbohn). De kunn wahrraftig ohne Peer föhren. Eenen Kutscher harr se ober liekers. De stünn vörn op den openen Perron und bimmelte vördull.
Bubi kreeg de Elektrische all jümmers spitz, wenn se rappelig bimmelnd vun’n Eppendörper Boom her üm de Eck käm.
Eenmol stellte he sick breedbeenig merrn op de Schienen, bückte sick und keek sick mang de Been hendörch dat Spillwark an, wie de Elektrische öberkopp rankäm. De Kutscher schimpte bannig mit dePeer (de gornich dor wören) und bimmelte as unklook. Just as de Bohn vör Freid quietschend achter Bubi anhöll, kregg Unkel Henry em an’n Kanthoken und expedeerte em vun de Stroot.
Ick kann jo blot wohrschuun: kiekt jo nie nich’ne Elektrische öberkopp an. Ick heff mi bi den Jux een deftiges Jackvull opsackt.
Herbert Witt
