Felix und Hektor (von Herbert Witt)
So heet unsere beiden Huusgeister. Se wohnt bi uns in de Vördeel blangen den Speegel und begrööt unsere Gäst. Hektor wiest jüm denn ok noch wonehm dat noh de Twüschendeel geiht. Felix dorgegen is wat trüchhöllern. De kiekt so’n beeten drömelig ober ok tofreeden ut de Wäsche. He is je ok orrig wat öller as Hektor. Bemött sünd Edith und ick em all 1986 an’n Sylvensteen-Stausee in Bayern. Bi eenen Spazeergang an’t Woter lang fünnen wi Felix mang de witten Geröllsteen, wo he in de warme Sünn leeg. Uns gefüll forts sein Snutenwark. Man, he kunn uns nich sehn, he wör blind. Mi dücht, he is fröher mol’n Hoffhund op’n Buurnhoff in’t Karwendelgebirge wesen. As he denn nich mehr kieken kunn, is he in de Lörrach stolpert und so in den See spöölt worden. He harr nix dorwedder, datt wie em eenfach mitnöhmen. Tohuus heff ick em een Oog verpasst, op’n lüttjes Brett monteert und an de Wand bummelt. Vun dor kann he ut dat Fenster kieken und erwischt af und an sogor mol eenen Sünnenstrohl. Wieldatt he nu jümmers so glücklich ut de Wäsche kiekt, nöhmt wi em Felix.
Hektor dorgegen is, obwoll noch jung an Joahrn, all’n grooten Held, de miene ganze Hochachtung hett. Weshalb, dat schöllt jü nu wieswarden. In de söbentiger Joahrn leeten mien Broder Jürgen und ick bi uns den Hoff plostern. As sick dat gehört, hett man den Ünnergrund dick mit Schlacke utkuffert und fastrüttelt. Dor op käm 2 cm Sand, de mit Sößkant-Steen plostert worden is. Neben dat Ploster, bi Karsten an de Huuseck, stünn eene Blaudann’n. Irgendwannschickte de eene vun eehre Wöddeln, nämlich Hektor, just in de Sandschicht mang Ploster und Schlacke. Dor schull he dat Woter vun’t Stegel slabbern und togliek den Boom fasthollen, dat de bi Osten Wind nich ümfallt. Dat duur nich langen und Hektor wör dat bannig eng ünner dat Ploster. Mit Arms und Been, mit Kopp und Lief versöchte he de Plostersteens hoch to drücken. Man, wat hett he sick afmaracht. Und, man schull dat nich för möglich hollen, he hett dat warraftig schafft, veer vun de Plostersteens togliek hoch to drücken. Alle Neeslang stolperten wi öber de Steens, de nu een Flach rutkeeken. Dormit dor nich mol eener op de Snut fallt, nähm ick dat Plolster hoch. Dorbi kreeg ick Hektor in sienen gottsjämmerlichen Tostand to Gesicht. De Bost wör opreeten und dat Hart to sehn, een Been af und dat eene Oog, wat he man harr, wör ok twei. Eerst nohdem ick em wedder trechtflickt und dat Been ansett harr, seeg he wedder menschlich, orrer beeter geseggt, wöddelig ut.
Wenn man bedenkt, datt so’n Beton-Plostersteen 7 kg Gewicht hett und Hektor togliek veer Stück dorvun hochdrückt hett und datt jedereen, de mit’n Auto bi mi op’n Hoff föhrt, ok noch doröber hinweg klabastert is, denn kann man sick förstelln, wat he utholln müsst. Nu bummelt he bi uns in de Vördeel an de Wand und kiekt ut dat Fenster op de Stee, wo he ünner’t Ploster huust hett.
Herbert Witt
