Herbert Witt vertellt. Füürstorm öber Hamborg
Just 60 Johr is dat nu her, datt groote Deele vun Hamborg in eenen Stremel vun teihn Doogen und Nachten toschannen bombt worden sünd.
Vun’n 25. Juli bet to’n 3. August 1943 duurte de „Operation Gomorrha“, as de Alliierten dat nömt harrn.
In dat Book: „Geschichte der Stadt Hamburg“ vun Eckhart Klessmann heff ick nohleest:
Bi den eersten Angriff, in de Nacht op Sünndag,den 25. Juli, smeeten 791 engelsche Fleegers jüm ehre Bomben op de Binnenstadt, Hoheluft, Eimsbüttel, St Pauli, Altona und Wandsbek af.
De tweete Angriff, mit 40 Bombers, noch an den sülbigen Nohmeddag, güll den Hoben. An’n Mondag sünd vörmeddags noch eenmol 71 Bombers öber den Hoben und de Warften herfullen.
In de Nacht op Mittwoch, den 28. Juli, hebbt 739 Fleegers bi den veerten Angriff den Südosten vun de Stadt in’n Dutt bombt. Dorbi geef dat eenen förchterlichen Füürstorm. Am dullsten toofte de in Hammerbrook und Rothenborgsort. Dusende vun Minschen sünd in de Kellers erstickt orrer op de Stroot in den gläunigen, orkanortigen Füürstorm verbrennt.
Öber Hamborg stünn eene 7000 Meter hohe gneterswatte Qualmwulk.
Bi de beiden letzten Angriffe, an’n 30 Juli mit 726 und an’n 3. August mit 740 Bombers, hett de Stadt den Rest kreegen, obwoll de Bomben wegen de dichten Qualmwulken nich präzise fallen kunnen.
35 000 Minschen sünd in düsse teihn Doog in Hamborg ümkomen.
Soveel ut den Bericht vun Eckhart Klessmann.
Gottsidank harrn de Alliierten dormols de Hamborger Butenlannen – wo ok unsere Gemeende tohört – nich up’n Kieker. Blots Moorfleet kreeg in de letzte Nacht wegen den Qualm öber de Stadt noch eenen Kratzer af.
Dat heet nu nich, datt wi hier buten blots Tokiekers bi dat Inferno wören.
De poor ölleren Mannslüüd, de noch in’t Dörp wören, versöchten as Hülpsfüürwehrlüüd in de Stadt Minschen ut de Kellers ruttokleien. So ok mien Vadder. De Froonslüüd versorgten rund üm de Klock de Lüüd, de rutkoomen sünd und hier vörbikämen, mit Eeten.
Bi uns tohuus und in de Nohberschopp kookte man in de Waschgropens Melksuppen, Gemüsesuppen und Kantüffeln, de denn in Melk kannen noh Tante Mimi koarrt worden sünd. In ehren grooten Sool luurten de Lüüd all dor op.
So’n beeten kunn ick ok mithelpen. Dat eenzige Lastauto in de Gegend stünn bi uns op den Hoff. De goode oole Ford BB, mit den mien Vadder bitlang dat Gemüse to Markt bröchte. Man de Chofför wör nich dor. Wieldatt ick as Eenziger dormit ümgohn kunn – de ölleren Jungs wören alle Suldot – kreeg ick mit miene 16 Johr an’n 29. 07. vun Arthur Struß eenen Notführerschien und eene Vullmacht. Ick kunn öberall tanken und bi de Kromers und Bäckers in de Gegend Nährmiddel und Brot requireeren.
Hauptsächlich bün ick jümmers wedder noh Deepstack föhrt, heff de Flüchtlinge, de mi in de Mööt keemen, insammelt und to’n Futtern noh Tante Mimi kutscheert. Achteran güng dat wieder noh Bargdörp. De Lüüd wullen doch so gau und wiet wi möglich weg vun Hamborg.
Slop heff ick in de Week kuum kreegen.
Eegentlich schull ick je op de Stülcken-Warft as Lehrjung arbeiden. Bi den eersten Angriff op de Warften an’n Sünndagnohmeddag is de Kelch an mi vörbigohn, wieldatt wi Lehrjungs sünndags free harrn.
As ick mondags tohoop mit Richard Stuhlmann ut Ossenwarder mit’n Fohrrad – de Isenbohn föhr nich mehr – noh de Warft strampelt bün – de dormols dor wör, wo nu de „König der Löwen“ rümtooft – leeg dor alles in Trümmer.
De Wachmann seet an eenen Disch mang de qualmenden Steenhupens und blafft uns an: „Mokt, datt jü wegkoomt! Kinner hebbt hier nix to söken!“
„Wi sünd doch Lehrjungs hier!“ „Haut blots af,“ meent he dor „orrer wüllt jü de dooden Kollegen mit rutkleien?“ Dor sünd wi gau bidreiht. Dat wör ok de höchste Tied. Just bet noh de Bankstroot in Hammerbrook – dor, wo nu de Grootmarkthallen stoht – harrn wi uns dörchmaracht, as dat Fleegeralarm geef und de Warften den nächsten Bombensegen afkreegen.
Twee Doog looter hett ok in de Bankstroot de Füürstorm tooft.
Direkt noh den letzten Angriff an’n 03. August müsst ick to’n Arbeisdeenst inrücken, den ick in Polen afdeent heff.
Noh Stülcken bün ick eerst wedder in’n November 1943 henkoomen.
Worüm mööt de Minschen sick jümmers wedder sowat andoon?
