Herbert Witt: Schutzengel und swatte Locker
Bi düsse Öberschrift denkt man furts an den Heben. Nich blots wegen de Engels, sünnern ok wegen de „Swatten Locker“, de dat wiet weg mang de Steerns in annere Galaxien geben schall. Ick denk dorbi allerdings ok doran, datt männigmol sogor ganz geweunliche Nohberslüüd Schutzengels sien könnt. Und wat de swatten Locker anbelangt: wi harrn so’n Dings sogor bi uns in’n Huus.
Obers nu mol de Reeg noh: Dat wör an so’n scheunen warmen Sommerdag 1932. Klaus und Heinz güngen all to School und ick müßt mi nu, mit miene 5 Joahrn op’n Puckel, den Undög, den ick anstelln wull, sülbens utdenken. Toerst sliekerte ick mi in de lütt Stuuf blangen de Kok und stiebitzte mi dor ut dat Eckschapp eene Schachtel Rietsticken. Nohdem ick mi in de Kok wedder heel an Muddern vörbidrückt harr und nu vor de Achterdör stünn, güll dat, to öberleggen, wat dormit woll am indruckvullsten in Brand to setten wör.
Bi de Schüün, blangen den Messhupen, kam mi de frisch opgesette Heidiemen ünner de Ogen. Dat is een passliches Objekt dücht‘ mi und stüürte pielsteerts dorop dol. Glieks dat erste Rietsticken leet de Flammen, wenn ok zögerlich, an dat
frische Hei vun den Diemen hochzüngeln. Wiel mi dat nich gau genog güng, reet ick noch een Rietsticken an.
Op eenmol schubbst mi unversehns eener luut bölkend bisiet, datt ick koppheister in den Brennnetteln flog, und haut pohoop mit eenen tweeten Kerl mit Hacken und Joppen dat Füür gau wedder ut.
As ick mi hochrappelt harr, wör ick wies, dat sick de beiden oolen Junggesellen Ernst und Rudi Mendt, de just nebenan eehre Kantüffeln behüpelten, sick nu äs Schutzengel afmarachten. Eegentlich harr ick mi bit nu Schutzengels je anners vorstellt, deswegen kunn ick de Beiden woll ok nich äs solche utmoken. In’n Gegendeel: Dörch jem eehr dösiges Gebölke, harrn se mienen Vadder und unseren Viez neeschierig mokt.
As de Beiden opkrützten, wüsst ick: „Nu ward dat mulmig“, und büxte gau ut. 200 m müßt unser Viez achter mi ranbirsen, bit he mi bi’n Kanthoken kreeg.
Nohdem Vadder mi bipuhlt harr, datt ick binoh unsere Deersten um eehr verdeentes Fudder bröcht harr, tröck he mi orrig de Büx stramm. Dat slimmste ober kam erst achteran: „So, nu af mit di in’t swatte Lock!“ Düsse Strof wör uns zwors all ofteens androht worden, düttmol obers müßt ick dor wahraftig rin.
Siet unser Opa 1923 in dat nee’e Huus ok eene Räukerkomer harr inboon loten, brukte man de oole Körner op den Böhn vun de Strohdackkoot nich mehr. Ober hunnertföfftig Joahr lang harr man hier jeden Winter de Schinken, Specksieden und Wüsst vun 4 Veerzentnerswien räukert. Mit de Tied harr sick allerwegens eene dicke Schicht ut Fett und Sott afsett. Dat Zinkblick an Wand und Dör, wie ok an de Wiemen und Knüppels för de Schinken und Wüsst kunn man wegen de Smeer nich anfoten. Ok in den Sand an’n Footbodden wör dat Fett jümmers rindrüppelt. As eenziges Lock noh buten geef dat kort ünner de Deek een Tonrohr dörch dat Strohdack. Man Licht kam dor ok nich rin. Wiel dütt Kabuff för nix anneres mehr to bruken wör, hett man dat een fach äs Kaschott för unnassen Görn ümfunktschoneert und „Dat swatte Lock“ nömt.
Datt ick, äs man mi dor insparrt hett, nich huult, bölkt und rümtooft heff, leeg nich an mien dickes Fell. Ick heff mi mucksmäuschen still verholen, dormit mi de Rotten und Müüsjo nich wieswarden schulln. Mudder dacht allerdings, ick wör vor Angst dotbleben und leet mi bald wedder rut. Achteran bün in den Umgang mit Rietsticken doch orrig wat vorsichtiger worden.
Ick wünsch jo alltohoop eenen scheunen Sommer!
Herbert Witt
