Herbert Witt: Mien Fründ, de Boom
Ick heff eenen leeben Fründ, eenen Boom, de is so appeldwatsch wussen, datt man bi em dwars dörch sienen Stamm hendörch in den Heben kieken kann. Dat süht meist ut, as wull he seggen: „Ick mag di, ick müch di mol in’n Arm nehmen.“ Kiekt man noch genauer hen, denn vertellt he di seine Geschicht. De heff ick vör jo opschreeben.
He is good 60 Joahr old, d.h. as Boom is he noch’n Jungkerl und gehört to eene oole und stebige Familje, de sick „Eeken“ nömt. He is ok nich eenfach in’n Wald opwussen. Nee, he is in een vörnehmes Internat grottrocken worden, in’ne Boomschool. Dat kann man em hüüt sogor noch ansehn, an sienen groden und schieren
Stamm. Dormols is dat eene oosige Tied för em wesen. Egolweg müßt he mit siene Kollegen tohoop in lange Reegen stohn. Nich eenmol rümtooben kunnen se. Möök sick eener blots een beten krumm, wör he furts an’n Pohl fasttüdelt. Wenn se sick gegensiedig mit jüm eehre Teltgen keddeln wulln, sneeh man se batz af. Se dörften blots piel noh boben wassen. Bi sowatt mutt een doch brägenklöterich warden. In de Eerd allerdings – wo nümms henkieken kunn – dor peddten se sick gegensiedig op de Quanten.
As he mit tein Joahrn ut de School käm, wör he denn all so’n richtigen Lulatsch von veer Meter Höchte. In’n Fröhjoahr 1959, he stünn noch deep in’n Winterslop, hebbt se em eenfach ut de Eerd reeten und eenerwegens in de Marsch butendieks an eenen Diek plant. As de Sünn em denn langsom munter kreeg, wör he anfangs zwors een beeten verbiestert obers bald wör he wies, datt
he nu moken kunn wat he wull. Forts käm boben an’n Stamm op beide Sieden een Teltgen rut und keeneen snäh se af. Eener vun Teltgens streef nu op de Elw to und de annere gegenöber direkt öbern Diek weg. De Boom wör richtig stolt dor op und leet jüm sien ganzes Wassdoom tokoomen. He wull de Welt woll wiesen, wat he för’n Kerl is! Dorb vergeet he allerdings siene Kron, d.h. twee Joahr loter harr he gorkeene mehr. Nu wör Holland in Not! Forts kreegen de beiden Teltgen Orders, noh boben to wassen. Nu harr de Boom sogor twee Kronen und bill sick in, wat Besünneres to sien. Eenige Joahrn güng dat ok good.
Ut de Teltgens wören mitdewiel stämmige Twiege worden, de all sülbens wedder Teltgens harrn. Man kunn meist meenen, se wüssen üm de Wett. Dorbi kreegen se sick allerdings irgendwann bannig in de Wull.
Beide Kronen güngen pielsteerts op eenanner los, sodatt se bald öberkrüz wussen. Mann, wat hauten se sick de Teltgens üm de Ohren. Dorbi kreeg de Twieg, de vun de Dieksiet käm, de Bobenhand und ok den Kopp wedder hoch. De annere Twieg ober müßt sich wegdükern und wasst nu dwars öber’n Diek.
An’n Enn’n vun den dicken Stamm süht man nu den grooten Krinken vun de beiden Twiegen, dörch den man direktemang in den Heben kieken kann. Wenn jü ok mol dörch den Krinken kieken wöllt, denn möt jü jo in Allermoi bi de Karkenbrügg blots blangen den Breefkasten stellen und schräg öbern Diek kieken. Dor steiht op de Elwsiet de appeldwatsche Eek und klöönt mit dat Schild vun de Bushaltesteed. Wenn jü vun de anner Siet op den Allermöher Diek üm de Karkenbucht koomt und op dat Schild vun de Bushaltesteed tostüürt, köönt jü ok dörch den Krinken kieken.
Herbert Witt
