Herbert Witt vertellt: Driewholt
Nuletzt seeg ick op de Elv een Stück Holt vörbidriewen. Dat wör gröön und harr ok noch Blööder an siene Teltgen. An de Teltgen von’ne oole scheebe Wichel verhedder sick dat denn und dümpel dor rüm. Dat seeg so ut, as wull sick dat Holt an de Teltgen fasthollen. De Strom leet sowat obers nich to und dreew dat wieder op seine Reis’ vun Eenerwegens noh Keenerwegens.
In leege Tieden geiht dat veele Minschen op de Welt jüst so. Eenerwegens ward se losreeten und seilt denn as Driewholt dörch de Weltgeschichte ohne to weeten, wo se mol wedder wöddeln ward.
Kort noh den letzten Krieg sünd ok in unsere Gemeende veele Minschen anspöölt worden. Eenige vun jüm hebbt hier sogor Wöddeln slogen und eene nee’ Heimat funnen. De meehrsten obers sünd wiederdreewen.
Bi uns tohuus füng dat all 1941 an. Ernst Wilkens, eener vun uns’ Vizen is as Suldot in Frankriek toschannen schooten worden. Wieldat he as Suldot nich mehr to broken wör, hebbt se em nohhuus schickt. Und dat wör noh sein’ Meenen bi uns. De Schuufkoar kunn he mit siene stiebe Hand und dat ledeerte Been nich schuben. Ok sünst wör he in de Garneree kuum to bruken. Man rutsmieten müch em ok keeneen. Eerst 1948 hett he eenerwegens as Kalfakter op’n Boo Arbeit funnen.
Noh de Kapitulatschon wullen de Englänner nümms öber de Elv looten. Deswegen bleeben mehrfach Suldoten, de op jüm eehren Weg nohhuus wören, bi uns backen. Se hebbt denn solangen in de Garneree för Kost und Logis mit rümkleiht, bit se een Lock to’n wiederreisen funnen harrn.
Wieldat in de Stadt binoh alles in Schutt und Asche leeg und deswegen keen Ünnerkoomen geef, müssen wi ok in Allermoi tohoop kruupen. In’n Sommer 1945 kreegen wi eene junge Froo mit een lüttjes Blarg in’t Huus. Se kreeg de Kökschenkoomer blangen de Köök. Alle Neeslang harr se wat in Hamborg to beschicken und leet eehren Jung eenfach alleen. Mien Mudder orrer mien Süster dörften dat Blarg denn drögleggen und fodern. Een poor Weeken loter bleef se sogor öber Nacht weg. As uns’ Vadder se deswegen vör Brett kreegen harr, is se eenfach ganz wegbleeben. Nohdem wi se as vermisst meld’t harrn, käm een poor Doog looter de Broder vun de Deern, üm den Lütten aftohoolen. Dorbi leet he uns weeten, datt sein Süster verleeden Week an Siphilis storben wör.
Uns sünd obers ok annere Lüüd über’n Weg loopen. In’n Harwst 1945 käm Siegfried Mackroth bi uns op’n Hoff. He wör een waschechter Leipziger, snackte ober liekers hochdütsch. Blots wenn em bi’t Schuufkoarschuben de Holtpantienen in de Schiet steken bleeben und he sockfoot in den Matsch stolpern dee, denn kunn he ganz höllisch op sächsisch Fluchen. Männigmol stell’ he sick bi de Arbeit ok een beeten tüffelig an. Üm em to argern, hebbt wi sienen Nomen verdreiht und em jümmers „Miechfried Sackroth“ roopen. Seggt hett he je nix, man so recht verknuusen kunn he dat nich. Irgendwann käm een Breef för em an mit de Anschrift: „An Herrn Studienrat Dr. Siegfried Mackroth“. Dor hebbt wi denn woll dumm ut de Wäsche keeken.
Nohdem Siegfried in Hamborg eenen Lehrerposten kreegen harr, sünd ok seine Froo und de beiden Döchter noh hier koomen. Se hebbt uns looterhen noch männigmol besöcht.
Ick kann mi ok noch good op Hubert Knieschke besinnen, eenen Berliner, de geern noh Hamborg wull. Dorto müsst he obers eerstmol een Johr in de Landwirtschopp arbeiden. Uns wull he wiesmoken, he wör„Radiomechaniker“. Man he stellte sick bi de Arbeid jümmers so tüffelig an, datt dat kuum to gläuben wör.
Eenmol dammelt’ he bi uns vör de Schüün rüm. Dorbi keek he ganz nohdenkern noh den hölten Geebel vun de Schüün rop, wo wi in’n Harwst an fief Nogels jümmers de Pohlarften to’n Drögen opbummelt. Dat Arftenstroh harr mit de Johren, wenn de Wind dormit speelte, een poor Krinken in dat Holt kleiht.
As ick Hubert bi siene Kiekeree in de Mööt käm, fröög he mi: „Wat haben eijentlich die Halbkreise unter die fünf Nägel zu bedeuten?“ „Jäh“, heff ick em denn wiesmokt, „dor hebbt wi mol eene Sünnenuhr hatt. De eehr Schatten hett obers so dull an dat Holt kratzt, datt wi de Klock all veermol ümsetten müssten. Toletzt hebbt wi se ganz wegnohmen“. As dorop de Döösbaddel meente: „Hätte die Uhr denn nicht jeölt werden können?“, dor is mien Vadder, de in de Schüün tohört harr, luuthals lachend rutkoomen und hett den Spijök een Enn’ mokt.
Herbert Witt
