Nanni und de (Bruch-)Landungen
Nanni Beckmann, eene snaftige, seute 16 Johr junge Deern ut Wilhelmsborg, marachte 1943 as Landjohrmäken bi Georg Maak an’n Reitbrööker Achterdiek.
Bemött bün ick eehr Anfang Mai 43 in’t HJ-Heim in Allermoi, wo Nanni BdM-Deenst mök. Achteran harr Nanni bannige Mans
chetten, in’n Schummern den langen Weg noh’n Achterdiek so ganz alleen aftopedden.
As Kavaleer – de ick nu mol bün – bröchte ick de Deern denn mit mien Fohrrad seker dorhen und kreeg as Lohn dorför eenen Seuten. (Dat könnt ok’n poor mehr west sien. So genau heff ick se nich tellt.)
Jedenfalls wör dat stickendüster, as ick wedder noh Huus strampeln wull.
Dat wör just Neemond und de Steerns steken achter dicke Wulken. Wegen de „Verdunklung“ (keen Lichtschimmer dörfte vun buten to sehn sein) geef dat ok vun de Stadt keene Helligkeit. Miene Fohrradlantücht harr eehren Geist ok all vör Tieden opgeben.
Wenn ick ganz genau hinkeek, kunn ick man eben de hölten Pöhl vun de Lichtleitung gegen den Heben utmoken.
De Pöhl stünnen links an de Diekskant. Ick brukte blots in 3 m Afstand rechts doran vörbistüürn, denn föhr ick merrn op’n Diek. Hööl ick düssen Kurs nu 20 m wiet blind bi, denn wieste mi de nächste Pohl wedder den rechten Kurs.
Dat leep wunnerbor. Op de letzten 300 m den Allermoier Diek lang güng dat noch eenfacher. Hier stünnen nich blots links de Lichtmasten, sünnern rechts ok noch de Pöhl för de Telefonleitung.
Just drömte ick dorvun, glieks in de Puch to liggen, as mien Fohrrad unversehens mit mi dat Fleegen versöchte.
Koppheister seilten wi de Diekskant hendol, üm uns denn mang Henry Soetbeer sienen Bloomenkohl weddertofinnen.
Sowat suurt dorbi rut, wenn man eenen Telefonpohl op de rechte Siet för eenen Lichtpohl vun de linke Siet höllt.
Eenige Weeken loter holte ick Nanni wat tiediger vun’n Achterdiek to’n BdM-Deenst af. Tohoop mit Hans Struß und siene Deern wulln wi uns dat vör den Deenst in’t HJ-Heim een beten kommodig moken.
Eenen Slötel brukten wi nich. Man kunn nämlich öber den Böhn vun den op enen Anboo in dat Huus komen.
Wi drückten vun ünnen de Böhnluk op. Toeerst turnte ick noh boben. As Tweete hüserten wi Nanni hoch. Just wör se boben, dor suuste se blangen de Böhnluk mitsamt de Deek und bannigen Larm all wedder noh ünnen.
Wi harrn versühmt, Nanni to wohrschuun, datt se blots op de Balkens pedden dörf, wieldatt de hölten Deek vun ünnen an de Balken nogelt wör.
Bi eehre Notlandung rammte Nanni sick ok noch unnödigerwies een poor Nogels in den Allerwertesten. De füng forts as dull an to blööden.
Gau suusten wi mit eehr noh Kuddel-Dokter lang, de – ohne veel to frogen – Nannis Gatt wedder trechtflickte.
Datt Kuddel-Dokter seine Sook good mokt hett, kann ick betügen: Twee Weeken loter wör alles wedder glatt und schier.
Dütt wör de tweete Bruchlandung in Sooken Nanni.
As in’n Juli 1943 de Bomben op Hamborg füllen und ick achteran to’n Arbeitsdeenst noh Polen müsst‘, verlöören Nanni und ick uns ut de Oogen.
Acht Johr loter sünd wi uns denn wedder bemött. Und wat schall ick jo vertell’n: forts fabrizeerte Nanni de drütte Landung.
In’n Februar 1951 wör ick mit de Ing.-School trecht. Bit in den Mai harr ick jümmers noch keene Stellung funnen. Op good Glück wull ick denn op de Howaldts-Warft mien Heil versööken, wo ick 1947/48 as Lehrjung maracht heff.
Just harr ick mi in den Bedrief noh de Konstruktschonsafdeelung dörchfrogt, as mi unversehns Nanni in de Mööt käm. „Minsch, Herbert,“ frög se mi ganz verbaast, „war söchst du denn hier?“ „Arbeit,“ antert‘ ick,“ ick bün just mit de Ing.-School trecht.“ „Eenen Oogenblick mol, dat ward wi glieks hebben“ und weg wör se. Fief Minuten loter harr ick miene eerste Anstellung.
Nanni wör nämlich de Sekretärin vun mienen nee’n Chef.
Mit düsse drütte Landung, de ick mit Nanni beleeft heff, hett se wahrraftig keene Bruch- sünnern eene astreine Punktlandung henzaubert.
Bi de Gelegenheit bün ick ok noch wat anneres wiesworden: Dat gifft Investitschonen, de mokt sick eerst noh acht Johrn betohlt.
Herbert Witt
