Herbert Witt vertellt: De Mümmelpoch
As Paster Preuß hier in Allermoi so’n knappes Johr in Amt und Würden wör, meente he: „Um die Leute hier richtig kennen und verstehen zu können, dauert es wohl noch einige Jahre. Eines aber habe ich bereits mitbekommen: zünftig zu feiern verstehen sie hier ausgezeichnet.“
Mi dücht, datt wi dat Fiern passiv all vör de Schooltied und aktiv in de Schooltied ut’n eff-eff leernt hebbt.
Vör den letzten Krieg geef dat in de Marschlannen allerwegens man blots Schoolen mit twee Klassen und twee Schoolmeisters.
In de Allermoier School bi de Kark wören dat Hugo Sahlmann, de de eersten veer Schooljohrgänge bi’n Wickel harr, und Tetje Pols, de de de anneren veer Johrgänge wat bipuhlen schull. Dorbi wör för de meehrsten vun de Görn Hochdütsch eene Frömdsprok.
Nu stellt jo mol vör, wie dat to’n Bispill in de eerste Klass bi den Dütschünnerricht togüng. De ganz Lütten kratzten eehre i’s und a’s und e’s op de Schiefertofel, de Nächsten klecksten mit Dintenfeddern in de Sütterlin-Hefte rüm und de Grötteren schreeben een Diktat. Und dat allns to glieker Tied!
Bi dat Reeken seeg dat nich anners ut. De Lütten kunnen kuum bit tein tellen, de Nächsten marachten sick mit dat lütte Een-mol-een af und de annern Görn söchten mitdewiel vertwiewelt den gemeensomen Nenner bi dat Bruchreeken.
In de tweete Klass seeg dat nich veel anners ut.
Wenn dat obers op Wiehnachten togüng, denn wör allns een Putt. Denn wör warkelt mit Papp, Papier und Plünnen, mit Kliester und Wiredroht. Dor wör Buschwark trechtsneeden, Scheeperstickens, güllene Kronen und Engelsflünken trechtschoostert.
Sogor nohmeddags kämen wi wedder in de School und hebbt prööft und utwennig leernt.
Und dat allns för de grote Schoolwiehnachtsfier, de jedes Johr vis-a-vis vun de School bi Tante Mimi Knufflook op’n Sool stattfünn.
De Fier wör för dat ganze Dörp een grotes Belefnis und leep jümmers gliek af. Tofödders süngen de Kinner ut de groote Klass Wiehnachtsleeder und seggten Gedichte op. Denn danzten de Görn ut de lüttje Klass mit veel Lampenfeeber op de Bühne eenen Krinken orrer speelten eene korte Szene. Achteran kämen wedder de Grooten an de Reeg mit een richtiges Wiehnachts märken.
Toletzt käm de leibhaftige Wiehnachtsmann in den Sool und bröchte för jedes Kind eene groote Tüt mit Appeln, Brune-Koken und Nööt mit. Man wat wör dat jedes Mol för eene Wrögelee blangen den grooten Dannenboom vör de Bühne, bit jedereen siene Tüt tofoht harr.
As ick dat tweete Johr to School güng, dörfte ick dat eerste Mol mit op de Bühne. De Kinner ut de eerste Klass danzten eenen Ringelregen und ick schull merrn in jem eehren Krinken as Mümmelmann rümhoppeln und sogor een poor Mol wat opseggen.
Öber’n Dööz harrn se mi eenen nüdlichen Hoosenkopp ut Pappmaschee stülpt. De kunn wahrraftig dat Muulwark op und to moken, dormit de Lüüd ok seegen, datt ick snacken dee.
Ick brukte blots an so’n lüttjes Tüdelband to trecken, dat eenerwegens ünner de Flapp ut den Kopp rutbummelte. Sehn kunn ick dat nicht, man dat leet sick öög mit de Finger grabschen. Wi harrn dat je ok oft genoog prööft.
Dormit de Vörderpooten den richtigen Schick kreegen, tröck man mi bi de Opführung allerdings dicke Fusthandschen an.
Und denn güng dat los. Tofödders hoppelte ick op alle Veeren in den Krinkenrüm, denn mokte ick Männchen und greep noh dat Tüdelband. Man ick kunn dat wegen den Handschen nich föhlen und tofootenkriegen. Gau nähm ick de annere Poot tohülp.
Forts füngen de Lüüd an to kucheln wiel dat utseeg, as wull ick Fleegen griepen. Endlich harr ick dat Tüdelband in de Pooten und kunn mienen Vers opseggen.
Dormit mi de Grabscheree nich noch eenmol mallören schull, leet ick dat Band nich mehr los.
Nu fehlte mi allerdings eene Poot to’n Rümhoppeln. Dat seeg nu wedder so ut, as wenn dor eene Kröt orrer een Poch mit eenen Hoosenkopp op dree Been rümhüppen dee.
Ick heff dormols all markt, datt dat gornich eenfach is, jedeneen dat recht to moken.
Achteran spendeerte mien Opa mi 20 Penn för eene Bruus und meente: „Jung, du hest diene Sok good mokt! Nu weet ick endlich, wat een Mümmelpoch is.“
Mi dücht meist, he hett sick öber mi een beeten lustig mookt.
Jo alle wünsch ick een gesegentes Wiehnachtsfest und een friedliches nees Johr!
Herbert Witt
