De Klojoter
Herbert Witt vertellt
Weet jü, wat dat is? Dat is een „Swertkämpfer“, und de heet op latiensch „Gladiator“ und op plattdütsch „Klojoter“.
Vör öber 2000 Johrn hebbt de oolen Römer as groten Jux för jüm eehr Lüüd in de Amphitheoters „Kampfspeele“ vörführt. Dorför hebbt se Kriegsgefangene und besünners Sklaven bipuhlt, sick vör all de Lüüd Mann gegen Mann mit’n Swert to kloppen. Dat Speel wör eerst toen’n, wenn eener vun de Beiden afmurkst wör.
In de Tied vun de Christenverfolgung jogten de Römer sogor Christen as Klojoters in de Arena und hetzten denn Löwen und annere Undeerten op de armen Kerls.
Wie gräsig mutt dat för so’n Stackel wesen sien, wenn dor ünner dat Gegröhl vun 50 000 Tokiekers – soveel Lüüd güngen in dat Kolosseum in Rom rin – so’n uthungertes Undeert op em dool käm und he kunn nich utbüxen.
Ick kann mi dat good vörstellen, wieldatt ick mi sülben mol as Klojoter versöcht heff.
Dat wör in’n Harwst 1947. Mien Broder Klaus und ick schulln mit unseren LKW een Föhr Peermess vun August Homann in Hamborg holen. De harr eenen Peerstall an de Sternschanze. Op’n Achterhoff vun eenen Hüüserblock fünnen wi denn ok so’n mickrigen Messhupen.
Bi dat Oploden käm dorünner allerdings eerst de richtige Messkuhl vör Dag, 2 Meter lang und 2 Meter breet. Dor hebbt wi uns denn rinarbeit’t. Beide passten wi nich in de Kuhl, deswegen smeet ick den Mess ut de Kuhl op den Rand und Klaus expedeer‘ em op den LKW. Wi kämen orrig in Sweet dorbi.
Binoh 2 Meter harrn wi uns all rünnerarbeit’t und jümmers seegen wi noch keenen Grund.
Op eenmol – ick harr just wedder eene Fork vull Mess ut eene Eck anböört – , dor springt mi doch wahrraftig so’n utwussen Beest vun Rott in de Mööt.
Mann, wat heff ick mi verjogt. Binoh harr ick mi mit den Ors in den natten Me ss sett.
Toeerst birrste de Rott an de Wand von de Kuhl lang jümmers üm mi rüm. Ick kunn mi gornich so gau dreihn.
Wi kunnen je beide nich rut ut dat Lock.
Ick versöchte dat Deert mit de Fork to erwischen. Obers jümmers, wenn ick tosteek, wör de Rott all woanners. Man, wat sünd wi Beiden dor as wild üm eenanner rümtooft.
Und Klaus stünn boben an’n Rand und wull sick weglachen.
Op eenmol änner‘ de Rott eehre Taktik. Se bleef eenfach sitten, keek mi viniensch an, fletschte de Tähn und füng an to fauchen.
As ick tosteek, sprüng se nich noh de Siet weg, nee, se güng op mi dool. Ick kunn se just noch mit den Forkensteel wegschubsen, datt se man so in de Eck flöög.
Dor wör mi op eenmol klor: „Nu geiht dat op Leben und Dod“. Und Klaus gröhlt vör Lachen.
In den nächsten Oogenblick harr ick dat Beest an’t Büxenbeen und kunn blots noch wild üm mi hauen.
Ick weet nich, wie langen wi dor rümtooft hebbt. De Sweet lööp mi man so rünner, as ick de Rott irgendwann endlich mit eenen Zinken vun de Fork fastnogeln kunn.
Nu glööft man jo nich, datt dat Beest nu Bott geben hett. Se verbeet sick so in de annern Forkenzinken, datt ick vermoden wör, dor springt glieks Funken rut.
Deswegen riskeer ick nich, dat arme Deert mit mienen Knobelbeeker den Rest to geben. Womöglich harr se mi de Töön anknabbert. Mit Klaus siene Fork möök ick den Quälkrom een En’n.
Achteran heff ick mi öberleggt: de Rott wull viellicht blots an mi hochlopen, üm so ut de Messkuhl to gelangen. Ankeeken hett se mi allerdings, as wull se mi de Nees afbieten.
Und noch wat: ok wenn ick de Bobenhand behollen heff, to’n Klojoter döög ick woll doch nich so recht.
Ick wünsch jo eenen schönen Sommer! Herbert Witt
