Herbert Witt: He süht dat doch!
Op den Kinnergottesdeenst in Allermoi mit Paster Dwenger Anfang de 1930igerJoahrn kann ick mi noch good besinnen. Stimmgewaltig und mit veel temperment hett he uns nich blots de 10 Gebote intrichtert, sünnern uns ok eene gehörige Portschon „Gottesfurcht“ bipuhlt.
Siet de Tied harr ick, wenn ick in de Kark kam, jümmers dat Geföhl, mi kiekt wer ober de Schuller orrer op de Poten. Paster Dwenger harr uns nämlich wiesmokt, unser Herrgott orrer sein Söhn Jesus hett jedeneen vun uns, egol wo wi uns rümdriewt, op’n Kieker und ward allns wies, wat wi anstellt. Irgendwann koomt wi denn vör’t Brett und mööt dorför instohn.
Deswegen müch ick in de Kark kuum opkieken orrer snacken und all gornich lachen. Irgendwatt utfreeten orrer anstellt, wat de Grooten nich topass wör, harr man doch jümmers.
Eenmol hebbt wi to’n Bispill probeert, wi de Obendmohlswien smeckt, den de Paster in de Sakristei vergeeten harr. De Idee dorto kam aller-
dings nich vun mi, sünnern vun Wolfgang, een‘ vun den Paster siene eegenen Göörn. Und Oberhaupt: Johannesbeersaft smeckt veel beeter.
Liekers güngen wi Kinner geern bi Paster Dwenger to Kark. He kunn uns ok de annern Geschichten ut de Bibel so fein lebennig verklookfiedeln. Verstohn kann man dat, wenn man bedenkt, datt Willy Dwenger eegentlich Schauspeeler warden wull und blots op Geheet vun sienen Vadder Paster worden is.
Meist föftig Joahr lang bün ick mit dat „Op-de-Poten-kieken-Geföh!“ in Allermoi to Kark gohn, äs ick Em endlich erwisch heff. He kiekt uns wahrraftig op de Poten!
As ick 1980 op de Juratenbank to sitten kam, bün ick Em wiesworden. Unser Heiland Jesus steiht nämlich lebensgroot mang de veer Evangelisten und verstickt sick merrn achter den Altor. Vun dor kiekt He jümmers op uns dol. Obers gornich so, äs wull He seggen: „Luur man af, di krieg ick ok noch bi de Büx!“
Nee, He kiekt jümmers so fründlich und oversichtlich, datt ick mi geern vun Em op de Poten kieken lot und sogor den Moot heff, ok in de Kark mol to lachen.
In St. Nikolei to Billwarder harr ick ebenfalls mol een sünnerliches Beleewnis. In’n Juli 1949 wör dat, bi de Troung vun mienen Vetter Helmut vun Drotei mit siene Hildegard. In de Kark seet blangen mi Willy Mackens ut Oststeenbek, een anner
Vetter vun Helmut. Andächtig lusterten wi op den Paster siene Hochtietspredigt. Op eenmol kam mi eene fiene, piepsige ober klore Stimm to Ohren. Dat wör, äs wenn dor een Engel singt. Meist verspürte ick eenen Lufttoch vun sienen Flünkenslag. Ick keek no Willy röber, ob de viellicht ok den Engel hört, man de harr siene Poten öbereenanner in’n Schot liggen und luster
jümmer noch andächtig op de Predigt. In den Momang verstummte de fiene Stimm wedder und ick seeg, datt op Willy’s Hand eene Muck seet. Just wull ick em wohrschuun, äs mi infüll, datt dat viellicht gorkeene Muck, sünnern womöglich een lütter Engel is. Flünken harr he jedenfalls. Nu seeg ick allerdings sienen Liew. De würd langsom rot und denn toseehns praller. Man, kunn de suupen. Also doch keen Engel; denn de’brukt doch nix to slabbern. Obers, egol ob Engel orrer Muck, op jeden Fall is dat een Geschöpf vun unsern Herrgott und dat dörfst du nich dothaun, all gornich in de Kark. Und Oberhaupt: mi pumpt he je nich an. Mitdewiel harr de Paster toenn‘ predigt und Willy – de noch jümmer nix vun sienen Futtergast mitkreegen harr – langte noh dat Gesangbook. „Nu seh to, lütt Engel“, dacht‘ ick noch. „datt du gau mit diene swore Fracht de Höchte kriegst!“, man, dor wör he all afsuust. Gottsidank kreeg Willy – just so äs de annern Hochtietsgäst – erst noh den Karkgang wat Alkoholisches to drinken, sünst harr de lütte Engel sick woll eenen bannigen Duunsche opsackt und wör op sienen Weg noh boben womöglich noch koppheister gohn orrer St Petrus dormit ünner
de Ogen körnen.
Herbert Witt
