Mit Gottvertroon und Peermess
Martin Luther hett seggt: „Hilf Dir selber, so hilft Dir unser Herre Gott!“
Dor is wat an. Ick heff dat sülben beleewt. Ick wull as Jungkerl doch Admirol warden.
De Nazis harrn uns dormols nämlich toseggt, datt jeder dütsche Suldot sienen Marschall- orrer Admiralstab in’n Tornister hett. Also heff ick mi bi de Marine meld’t.
Üm klook to kriegen, ob ick to’n Admirol dögen wör, hebbt se mi to’n 19. Februar 1944 – ick wör just 17 Johr old – noh Stralsund inlod’t. Dor wimmelt’ dat man blots so vun Admirals- Aspiranten. Jümmers 10 Jungs wören eene Prüfungscrew. Dree Doog hebbt se uns mit Musterung, Reeken, Schrieben, Turnen und Diskuteeren in’n Draff hoolen. Toletzt hebbt de Prüfers sick jeden vun uns eenzeln vörknööpt. As Eerster vun miene Crew käm so’n öberklooken Cuxhobener an de Reeg. Noh teihn Minuten harr de de Prüfung bestohn. Uns interesseer nu bannig, wat de dor binnen mit em anstellt harrn. Fröhlich vertell he uns, dat se vun em weeten wullen, wann Mozart Geburtsdag harr, wann de Seeslacht an de Dardanellen wesen is, wer 1935 den Nobelpries för Medizin kreegen hett und wat Helgoland mit den Caprivi-Zippel to doon hett. Ick harr op keeneen vun de Frogen antern kunnt. Keeneen hett mi vörher vertellt, datt een Admirol so’n Kreihnschiet in’n Kopp hebben mutt.
As de 2. Prüfling rutkäm und uns vertell’, datt he dörchfullen wör, wieldatt he so’n appeldwatschen Krom ok nich weeten hett, dor heff ick all bannig swatt sehn vunwegen den Admirolsrang. Man mien Sülfsvertroon wör vollends to’n Dübel, as ok de Nummern 3, 4, 5 und 6 dörchfullen wören.
Nummer 7 wör ick nämlich! Utkniepen kunn ick nich mehr. Also heff ick mien Hart in de Hand nohmen – in de Büx wör keen Platz mehr, de wör all vull – und bün rinmarscheert in de Löwenhöhl. Veer Mariners mit veel Lametta an de Uniform seeten dor as de Aasgeier op’n Wiemen und keeken mi ganz lungerig an. Ick heff mi öberleggt, wer vun de veer nu woll noh Mozart sienen Geburtsdag frogen ward. Dat käm anners.
Eener vun jüm blöder’ in miene Papiere rüm und meent: „Ich bin Hamburger, in Hoheluft aufgewachsen, und bilde mir ein, Hamburg zu kennen, aber von Allermöhe habe ich noch nie etwas gehört.“ „Allermöhe gehört zu den Marschlanden. Diese liegen im Elbebogen im Südosten Hamburgs“, anter’ ick forsch. „Na“, meent de annere, „dann habe ich wohl nicht viel versäumt.“
Dat kunn ick je nu gornich verknuusen, datt de Kerl so minnachtig vun Allermoi snackt. Veel heff ick vun Hamborg dormols nich weeten, Hoheluft heff ick obers tofällig doch kennt. Irgendwat hett mi dor keddelt. Een beeten grantig heff ick denn to em seggt: „Wenn Sie Allermöhe nicht kennen, so schließt das nicht aus, dass Sie öfters Gemüse aus Allermöhe gegessen haben. Die Marschlande sind nämlich Hauptgemüselieferant für die Stadt. Außerdem betreibt eine Tante von mir am Lehmweg ein Gemüsegeschäft und vermarktet dort Allermöher Erzeugnisse“. Wenn ick all nix mehr to verleern harr, schull he tomindest wieswarden, datt he ok nich alles weet. Siene Antwurt hett mi verwunnert: „Den Laden kenne ich. Das ist ja interessant. Erzählen Sie doch etwas von Allermöhe.“
Dor heff ick markt: dat is keen Tofall, dat is een Wink mit’n Tuunpohl.
Nu mok wat dorvun, Herbert Witt. Solangen du snackst, könnt se di nich noh Mozart frogen. De seet mi doch jümmers noch in’t G’nick. Und denn heff ick in eenen Töörn vertellt vun Buursteeden, Garnereen, Driefhüüser und Messbettkassens, vun de Dove Elv, vun’n Diek und Hochwoter. Jümmers wenn ick Luft holen müsst orrer nich recht mehr wieder wüsst, hett Mozart mi in’t Krüz knufft. Eenmol hett de Hamborger mi sogor holpen, as he mi eenen bipuhlen wull und säh: „Was sind eigentlich Mistbeetkästen? Ich kenne nur Frühbeetkästen.“
Dor harr ick wedder Munitschon. Ick kunn em nu verkloren, datt dat Messbett eegentlich de richtige Beteknung is, wieldatt de dicke Schicht Peermess ünner de Eer eerst de nödige Warms bringt, dormit he siene Gurken in’t Fröhjohr wat tiediger to futtern kreeg. Ick weet nich, wie langen ick quasselt heff. Irgendwann hebbt se mi, ohne wieder wat to frogen, för eenen Oogenblick vör de Döör schickt und mi achteran seggt, datt se dat mit mi versööken wulln. As ick wedder in de Isenbohn seet, heff ick mi eerstmol bi unsern Herrgott för den Wink mit den Tuunpohl bedankt.
Mit den Admirol is dat allerdings nix mehr worden.
Ick heff loterhen obers noch mennigmol den warmen Wind üm de Nees verspürt, wenn He mienen Schutzengel op’n Draff bröcht hett und de mit de Flünken slogen hett.
Ok jo wünsch ick, datt jo jümmers een Schutzengel bisteiht.
Herbert Witt
