Herbert Witt: Kantüffel-Ferien
So nömten wi to miene Schooltied de Harwst-Ferien, wieldatt wi Kinner to de Tied bi de Kantüffeloarnt ok mit ranmüssten.
In’n Krieg wör dat denn noch leeger. Ick kann mi dor goot op besinnen. In’n Harwst 1942 is uns‘ Klass all vor de Ferien to’n Kantüffelbuddeln
afkommandeert worden. De Mannslüüd sünd dormols all‘ Suldot wesen und wi 16-jöhrigen Halfstarken wüssten ohnehen nich, woran wi uns` C’roosch utloten schulin.
Mit „Molli-Puuß“ – dat wör de Isenbohn vun Bargdörp noh Geesthacht – sünd wi vun Bardörp-Süd noh Holten Klink zuckelt und wieder tofoot noh dat Seniorenheim an de B 5 tüffelt. As Oppasser kreegen wi unsern Musiklehrer, Herrn Kater, mit. De kunn sick dat nich verkniepen, uns vor de Arbeit in sein appeldwatsches Hochdütsch noch eenige „Verhaltensregeln“ bitopuhlen. Ick harr mi dat bi sienen Sermon een beeten bequem mokt und mi bi mienen Nebenmann mit eene Hand an de Schuller bummelt. Op eenmol kiekt de Schoolmeister uns an, ünnerbrickt sienen Sermon und frög: „Siehe einmal an! Kann es wohl angehen, dass ihr beide schon einmal gemeinsam Schweine gehütet habt?“ Dor bün ick eerst wiesworden, datt ick mi bi den Verwalter vun dat Heim inhängt harr. Dat wör just so’n lüttjen Afged reihten äs ick.
Dat Heim harr blangen de Isenbohn een Flach Ploogland mit Kantüffeln. De Kantüffeln wören föhrenwies utplöögt und wi schulln se in Drohtkörf
insammeln und in Sack füllen. Weil dat nich genog Kört geef, kreegen eenige vun uns groote blickerne Marmeloden-Ammers to’n Insammeln.
Alle neeslang zuckelt‘ de Molli-Puuß direktemang an uns vörbi. Dor wi just in de besten legeljoahrn wören, leet dat Undöögmoken ok nich langen op sick luurn. Toeerst leggten wi Kantüffeln op de Schienen. Dat hett Molli obers nich jökt. Eerst äs wi eenen handlichen Schottersteen mang de Kantüffeln packt harrn, is Molli munter worden. Mit ruppeldibupp jumpt‘ se in de Höchte und füng an, eenen Öberpedder to danzen. As se denn ok noch anfüng, vor Öbermoot to fleiten und mit de Bremsen to quietschen, kreegen wi doch so’n beeten
Hartklabastern. De Lokführer harr woll vor Schreck eenen Klimmtoch an den Tampen vun de Fleit mokt und Molli denn mit de Bremsen wedder tögelt. As
Molli sick besunnen harr und op de Schienen bleef, hett de Lokführer eehr wedder Damp geben.
Bi jede Föhr hett de Ploog nich bloots de Kantüffeln rutplöögt, sünnern ok eenige Feldmüüs rutsmeeten. De füngen wi gau mit de Drohtkörf in
und expedeerten se in eenen vun de Blickammers. Dor kunnen se nämlich nich rutkladdern.
To Fierobend güng de Ammer mit eenen Sack doröber mit uns op de Heimreis‘. An de Holten Klink steegen wi wedder in de Molli Puuß. De Wogens wören knüppeldicke vull, wieldatt de Froonslüüd vun de Pulverfabriken in Dünebarg und Krümmel just Schichtwessel harrn. Den Ammer stellten wi ganz unschüllig in den Middelgang vun den Waggon. Eener vun uns is den – ok wedder ganz unschüllig – den Gang langdröhmelt und dorbi ohnweeten ober den Ammer stolpert. Jungedi, dor wör obers de Dübel los!
Wat de Müüs angeiht, de harrn woll keen so rechtes Vergnögen an dat Isenbohnföhren. Se neihten noh alle Sieden ut’neen und wulln wedder utstiegen. Man de Froonslüüd dachten, se schulln opfreeten warden. Se huppten mit Juchhei op de Bank und versöchten, sick an de Gepäcknetten in de Möchte to trecken. Bi dat Theoter hebbt wi noch Glück hatt, dätt nich eene vun jüm eenen Klimmtoch an de Notbrems mokt hett. Ick weet, wi schulln uns fix wat schomen, datt wi so’n leegen Undöög anstellt hebbt. Ick heff mi dat ok ofteens vörnohmen, man mi is doch wahrraftig jümmers wat anners dormang körnen.
Jo wünsch ick eenen schönen Harwst!
Herbert Witt
