Herbert Witt: Kennt jü Peter und Paul?
Nee? Denn mööt jü jo mol in unsere Dreeenigkeitskark in Allermoi ümkieken. Dor stoht de 
beiden hölten Afbiller vun de ehrwürdigen Apostel St. Petrus und St. Paulus op den Altordisch und verseukt, sick achter de grooten sülbernen Lüchten orrer de beiden Vosen mit den Rükelbusch to verkrupen. Worüm, dat ward jü glieks wies warden.
So langen as ick denken kann, passt de beiden dor för de groote Bibel op orrer kiekt unsern Paster bi sienen Gottesdeenst op de Poten. Jüm eehre hilligen Vöröllern hebbt to Leevtieden in Soken Evangelium üm dat Mittelmeer rüm je allerhand afpett. St. Petrus is toletzt in Rom backen bleeben und St. Paulus hett sick sogor eene Tiedlang op Malta rümdreben und as so’n Muulworm in de Eerd verkropen. Edith und ick hebbt uns sogor mol ankeeken, wo he huust hett. Wenn man dat bedenkt, denn mutt man sick wunnern, datt unsere beiden Jungs dat so langen utholen hebbt, hier op eenen Placken to stohn. Dag för Dag und Johr för Johr stoht se op eehren Posten. De eenzige minschliche Kontakt besteiht dorin, datt se af und an mol mit’n Stofflappen an de Nees keddelt ward.
In’n Harvst 1965 allerdings hett jüm dat woll doch bannig in de Fööt kribbelt. Womöglich hett ok de Holtbuck een beeten nohhulpen. Jedenfalls wör eenes Morgens op de Nornsiet vun de Kark een Fenster ‚twei und unsere beiden Monarchen wören futsch. In de Zeitung hett denn stohn, datt se klaut worden sünd. Man ick bün mi dor nich so ganz seker. Mi dücht, de beiden sünd eenfach afhaut orrer se hebbt sick afholen loten. Worüm obers sünd se utneiht? Vertellen doht se uns dat je nich. Obers ick kann mi dor so eenige Riemels op moken. Viellicht hebbt se markt, datt jümmers weniger Lüüd to Kark goht und se sünd mol op Missionsreis gohn. Man dat hett je woll nich so richtig anslogen. Dat kann ok sein, se wulln sick blots een beeten de Been verpedden. Orrer dat Blot vun jüm eehr Vöröllern hett sick in jüm rögt. St Petrus is doch in seine jungen Johren Fischersmann op den See Genezareth wesen. Und nu hett Peter mol an’n Hoben Seeluft snuppern wullt. St. Paulus i s as Jungkerl – as he noch Saul heeten dee – je ok een bannig rugen Kerl wesen. Deswegen hett man Paul woll ok een Sweert in de Hand geben. Loterhen as St. Paulus harr he sogor Öbung in’t Utkniepen. Eenmol müsst he in Damaskus öber de Stadtmuur kladdern und an eenen Tampen rünnersuusen.
So bekeken wör dat je woll een Klacks för Paul, ut’n Karkenfenster to jumpen. Womöglich is em to Ohren komen, datt in Hamborg sogor een Stadtdeel noh em benömt is, und he wull sick mol ankieken, wat dat woll för een geheiligtes Flach sein mutt. Na, de ward sick wunnert hebben. Dat kann ok angohn, datt de beiden sick blots mol ameseeren wullen und as se de Snut vull harrn, nich wedder trüchfinnen kunnen. Se harrn sick nämlich – as man loterhen rutkreegen hett – up St. Liederlich eene Deern anlacht, eene vun dat öllste Gewerbe vun de Welt. Dorbi hett Paul, de Rietenspliet, sogor sein Sweert versuust und man müsst em achteran een nees anschoostern. Binoh dörtein Mond harrn de beiden dat all bi de Deern utholen, as de Polizei se in’n Jänner 1967 – een beeten mööd und aftokelt – in de Wohnung vun de Deern in Wandsbeck opgrepen hett. Togeben wöllt de Beiden dat je nich, man mi dücht, eehre Höög hebbt se doch hatt. Denn veer Johr loter – een por Dag vör Wiehnachten 1971 – sünd de beiden Bambusen wahrraftig wedder utneiht. Und wohen sünd se utneiht? Natürlich wedder noh St Liederlich.
Obers düttmol hebbt se viellicht eene Schietreis mokt. Oh Mannomann! Peter hett sienen Slötel afbroken und Paul hett eenen op de Poten kreegen, datt eene Hand af wör. Deswegen sünd se ok eenen Dag vör Hilligobend as de begooten Pudel wedder trüchkomen. Wieldatt se sick nu bannig jeneert, verkruupt se sick jümmers achter de Lüchten und den Rükelbusch.
Wenn Jü Peter und Paul mol goden Dag seggen wöllt, denn komt doch driest mol to Kark. De beiden wören sick würklich frein. Eenen Oogenblick noch! Nu hebbt de Beiden mi doch noch watt flüstert, und dor slut ick mi geern an: Se wünscht jo vun Harten alles Goode för dat nee Johr und Freeden op de Welt.
Herbert Witt
