Herbert Witt: Twee seute blonde Rottensteerten
An de Brinkschool in Bargdörp luurten wi op de Wiehnachtsferien 1942. Wi, dat wören 13 Deerns und 26 Jungs. Mit unsere 16 Johren schuulten wi Jungs doch all geern mol noh de Deerns in unsere Klass röber.
Dorbi harr ick so’n snaftige Kirchwarder Deern op’n Kieker mit twee wunner-schöne, dicke, lange, blonde Rottensteerten mit grote Bodderleckers dor an. Dat wör eene Höög, wenn Hannes – eegentlich heet se je Hannelore, man wi nömten se alltohoop Hannes – also, wenn Hannes mit uns ober den Schoolhoff jachter, datt de Rottensteerten man so flögen.
Twee Weeken vor de Wiehnachtsfier, de an den letzten Schooldag mit Julklapp afloopen schull, hebbt wi utlost, wokeen för wen dat Julklapp-Paket packen schull. To geern harr ick dat för Hannes packt, man op mien Los stünn een annern Nomen. Ick heff denn solangen rümpoort, bit ick klookkreegen heff, wokeen Hannes eehr Los trocken harr. Mit een beeten good Tosnacken heff ick dat denn rantuuscht.
Man, wat schull ick eehr dor nu blots rinpacken? Ick wull eehr doch eene Freid moken und eehr togliek, sotoseggen „dörch de Bloom“ wat wiesmoken. Dat hett mi meist sloplose Nachten kost, bit ick endlich wüsst, wat ick wull.
Ick heff miene poor Groschen tohoopkleiht und eene lüttje Brosche mit eenen noch lüttjeren Bernsteen ranhökert. Und denn heff ick noch een lüttjes Gedicht dorto schreeben, vun wegen „dörch de Bloom seggen“.
Dat Ganze würd nu tohoopen mit een beeten Watte in eene leddige Rietstickenschachtel stecken, schön in steebiges Botterbrotpapier inwickelt und an „Hannelore Christmann“ addresseert. Man dormit wör de Packeree noch nich toend‘. Dat Paket seeg je ok een beeten mickerig ut. Dat müsst nu noch een poormol verpackt und vorher an annere Jungs und Deerns addresseert warden.
To vorletzt heff ick dat – plietsch äs ick bün – mi sülben todacht. Op de Oart kunn ick miene Hannes de lüttje Rietstickenschachtel doch eegens in eehre seute Patschhand drücken. Oh, wat heff ick mi dat fein utmoolt. Dat schull woll fierlicher warden äs de Hillige Obend sülfs.
In’n frisch gebügelten Konfirmandenantoch, in de eene Hand dat Julklapp-Paket und in de annere eene Tut‘ mit Hirschhörner, trudelten wi an’n letzten Schooldag all‘ so sutje in de Klass in und packten unser Paket up’n grooten Hümpel. Ach, wat wör dat för een Lärm und Juchhei. Blots ick wör jümmers hiddeliger und denn stiller: Alle wören se dor, blots eene nich: Hannes!
As Dr. Becker, unser Schoolmeister, uns denn verteil‘, datt Hannes Feeber hett und nich körnen kann, dor wör mi de ganze Fier mit’n Mol so schietegol äs man wat. Ick harr huulen kunnt.
Ick heff kuum tohört, äs unser Schoolmeister vun de Wintersonnenwende und unsere Suldoten an de Front preestert hett und kreeg ok kuum eenen Ton rut, äs wi „Hohe Nacht der klaren Sterne“ singen schullen.
Am leevsten wör ick utneiht, äs dornoh de Julklapp-Paketen mit veel Lärm und Hallo verdeelt würden. Tweemol keem een Paket bi mi vörbi, dat ick wieder-langen müsst. Blots mien eegen Paket bleef bi mi backen. Ick seet dor und leet de Flapp hangen.
„Na“, meent Dr. Becker, „wenn du kein Paket abbekommen hast, dann öffne doch das für Hannelore bestimmte Päckchen. Vielleicht ist da etwas schönes für dich drin!“ Denkste! Ick müsst je nu so doon, äs wör ick bannig neeschierig, wat dor woll binnen sien kunn.
De ganze Klass glotzt‘ mi op de zitterigen Pooten, äs ick dat Bodderbrotpapier aftütert heff und de Rietstickenschachtel opmoken dee. Gau puult‘ ick de Brosche ut de Watte und versteck den Zettel mit dat Gedicht tohoopknüllt in de Fuust.
Man, Erich Behn harr dat sehn, wrangelt em mi ut de Pooten rut, mokt em schier, bölkt: „Hier is je noch een Gedicht!“ und leest dat vor:
„Ich wollt‘, ich könnte diese Brosche sein, wie würde sich mein Herz dann freu’n.
An deinem Busen könnt‘ ich rasten, wie eine Kuh am Futterkasten!“ All‘ lachten se los. Oh, wat wör ick in’ne Brass. Hannes Christmann harr ick in düssen Momang mit eehre eegenen Rottensteerten de Luft afdreihn kunnt. Man mit eens schööt mi wat in den Sinn und leet mi op’n Stutz all den Lärm um mi rüm vergeeten: Ick harr doch äs eenziger keen Geschenk afkreegen, und dat kunn doch blots angohn, wenn ick een vun Hannes harr kriegen schullt! Oh man, denn – denn hett se sick vorher wahrraftig ok heemlich mien Los rantuuscht.
Mi wör op eenmol ganz warm üm’t Hart. Und vun den Oogenblick an wör ick – just wieldatt ick keen Julklappgeschenk kreegen heff – veel glücklicher äs all‘ de annern.
Ick wünsch jo een gesegentes Wiehnachtsfest, eenen gooden Rutsch in’t nee Johr und Freeden op de Eerd!
Herbert Witt
